این شهر را با تیغ و خنجر می شناسند
با مـردم نفرین حیـدر می شناسند
با مردمی دنیا طَلب که دین حَراجند
یوسف فروشند و فقط زر می شناسند
فُتوایِ قتـلِ خارجی ها مُهر خورده
اینجا تـو را با اسم، کمتر می شناسند
جمعند مُشتی گرگ خویِ قَدر نشناس
این طایفه کِی قدرِ گوهر می شناسند
چشاتو وا کن که قد مادرت از غصه کمونه
میترسه که بیدار نشی برات لالایی نمیخونه
گلم دیگه نگیر بهونه/ همین روزا میریم به خونه
برات سنگ تموم میذارم من
رخت به رنگ برگ یاسه/ نگات شبیه التماسه
ولی به خدا شیر ندارم من
لالایی علی اصغرم
بابا منو ببر از خرابه ، بابا منو ببر از خرابه
خانم خانمم هنوز ، چادر مادر رو سرم
ولی بابا منو ببر ، به خدا زخمه بال و پرم
با اینکه عمه برا رقیه سپره
به جون همیشه کعبِ نی ها رو میخره
خدا شاهده عمه منو راه میبره
بگو که کی رگاتو بریده
بگم تا کی موهامو کشیده
سری که سجده کرده بر پای دل
به قصد قربت و تولای دل
با نگه حضرت زهرای دل
آمده تا عالم بالای دل
دیده قد و قامت رعنای دل
بنده شده، بنده ی آقای دل
از برکات حسن عسگری
